ΚΕΦ. 9 Ο ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Σε μικρή απόσταση από τη λίμνη επικρατούσε αναβρασμός. Οι σπίνοι ανήσυχοι πηγαινοέρχονταν από κλαδί σε κλαδί.

«Ακούσατε τι μας αποκάλυψαν οι αετοί;», απευθύνθηκε ξάφνου ο Τάλας στους υπηκόους του. «Τ’ αηδόνια έχουν εξοπλιστεί και σκοπεύουν να μας αφανίσουν για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους. Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Θα καθόμαστε αμέριμνοι να επωάζουμε τ’ αυγά μας; Θα τα περιμένουμε να μας διαλύσουν; Τώρα έχουμε κι εμείς στην κατοχή μας πολεμικό υλικό. Ας τα συντρίψουμε, λοιπόν! Εμπρός, πάμε να πολεμήσουμε για την ύπαρξή μας, για το μέλλον μας, για τα παιδιά μας».

«Πάμε», φώναξαν όλοι μαζί και όρμησαν να πάρουν κοφτερά κομμάτια βράχων. Συγκρατώντας με τα δυο τους πόδια απ’ ένα κομμάτι, ξεχύθηκαν προς το μέρος του εχθρού.

Τα αιχμηρά βράχια έπεφταν βροχή. Τα αηδόνια πανικοβλημένα απ’ τη μαζική επίθεση προσπαθούσαν να προφυλαχτούν με όποιον τρόπο μπορούσαν μα οι απώλειες ήταν μεγάλες. Πολλά κείτονταν ήδη νεκρά στο έδαφος μέσα σε λίμνες αίματος, άλλα ψυχορραγούσαν, ένα σπάραζε απ’ τον πόνο εξαιτίας ενός μεγάλου τραύματος στο δεξί του φτερό ενώ κάποιο άλλο δίπλα του είχε ακρωτηριασμένο το δεξί του πόδι. Κομμένα κεφάλια και πόδια ήταν διάσπαρτα σ’ όλη την περιοχή. Πιο πέρα ένα θηλυκό αηδόνι, έχοντας στην αγκαλιά του το νεκρό παιδί του θρηνούσε για το χαμό του. Μα οι σπίνοι ατάραχοι, αφού σκόρπησαν τον όλεθρο, κάνοντας μια απότομη στροφή επέστρεφαν στην πατρίδα τους για να προμηθευτούν και άλλες πέτρινες λεπίδες ώστε να αποτελειώσουν το καταστροφικό τους έργο.

«Τώρα είναι η ευκαιρία!», ούρλιαξε ο Άμοιρος τη στιγμή που όσα διασώθηκαν έβγαιναν δειλά απ’ τις κρυψώνες τους. «Πάρτε τις κοφτερές πέτρες που μας έδωσαν οι φίλοι μας, οι αετοί, και πάμε να τους λιώσουμε!». Τότε όλα μαζί χίμηξαν να τις πάρουν και αμολήθηκαν να κατατροπώσουν τους σπίνους.

Την ώρα που πετούσαν πάνω απ’ την περιοχή τους, οι σπίνοι βρίσκονταν στο έδαφος για να παραλάβουν τα νέα πολεμοφόδια.

«Τώρα!», πρόσταξε ο Άμοιρος και όλα τα αηδόνια άφησαν τα κομμάτια να πέσουν στα κεφάλια των σπίνων. Σκηνές αποκάλυψης για άλλη μια φορά. Νεκροί, τραυματίες, αίμα, πούπουλα, ακρωτηριασμένα μέλη, πόνος, φρίκη.

«Προσεδαφιστείτε και εξολοθρεύστε τους!», ήταν η νέα εντολή. Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησαν στους σπίνους για να τους δώσουν τη χαριστική βολή μα οι σπίνοι αντιστέκονταν σθεναρά. Το ένα πουλί τσιμπούσε το άλλο όπου και όπως μπορούσε. Πούπουλα έβγαιναν, μάτια πετάγονταν, πληγές άνοιγαν, όμως, κανένας δεν υποχωρούσε, κανένας δεν παραδιδόταν. Παρόλο που και τα δύο στρατεύματα είχαν εξαντληθεί, πολεμούσαν γενναία με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει καθιστώντας αβέβαιη την έκβαση της μάχης.

Τα νέα δεν άργησαν να μαθευτούν. Οι φωνές και τα ουρλιαχτά προκάλεσαν αναστάτωση στον κόσμο των πτηνών. Το πέπλο της ανησυχίας σκέπασε το νησί εκτός, φυσικά, από το δυτικό τμήμα του, όπου οι αετοί έτριβαν τα φτερά τους από ικανοποίηση για την ευόδωση των πλάνων τους. Τα πράγματα είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα απ’ ότι υπολόγιζαν.

«Πλάνε, ας μην εφησυχάζουμε», σημείωσε ο Σερπετός. «Θεωρώ πως πρέπει να εκμεταλλευτούμε την περίσταση και να παρέμβουμε φέρνοντας ειρήνη στα αηδόνια και τους σπίνους. Άλλωστε, έχουν σχεδόν αλληλοεξοντωθεί. Έτσι θα κερδίσουμε την εκτίμηση και των πιο καχύποπτων για τις ενέργειές μας πτηνών».

Το πρόσωπο του Πλάνου πήρε μια σατανική έκφραση. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά και συμπλήρωσε τα λόγια του Σερπετού: «Θα φέρουμε ειρήνη με τον τρόπο που μόνο οι αετοί ξέρουν!».

Με σύνθημά του ξεκίνησαν με προορισμό το πεδίο της μάχης. Όταν έφτασαν, ο Πλάνος διέταξε να τους συντρίψουν και να του φέρουν ζωντανούς μόνο τους αρχηγούς τους. Τότε οι αετοί ρίχτηκαν στους ήδη μισοδιαλυμένους αντιπάλους και πιάνοντας τους με τα γαμψά νύχια τους τους διαμέλιζαν στον αέρα. Ελάχιστα αηδόνια και σπίνοι κατάφεραν να ξεφύγουν απ’ την άρρωστη μανία τους, ενώ οι αετοί αφού σκόρπησαν το θάνατο, παρέδωσαν στον Πλάνο τον Άμοιρο και τον Τάλα.

«Ήρθε η ώρα να δικαστείτε για τα εγκλήματά σας!» είπε και κρατώντας τους σφιχτά στα δυο του πόδια κατευθύνθηκαν όλοι μαζί προς τη λίμνη. Πετώντας τους με δύναμη στο χώμα, έδωσε εντολή σε μερικούς αετούς να σχηματίσουν ένα τείχος γύρω τους με τα σώματά τους και αφού κάλεσε τα πουλιά να συγκεντρωθούν, άρχισε να μιλάει με τη βοήθεια των μαϊνών, καθώς ακόμα δεν γνώριζαν σε ικανοποιητικό βαθμό τη γλώσσα των αετών.

«Για άλλη μια φορά εμείς, οι αετοί, αποδεικνύουμε έμπρακτα πόσο νοιαζόμαστε για τον κόσμο μας καθώς καταφέραμε μέσα σε ελάχιστη ώρα να σταματήσουμε τον τόσο φονικό πόλεμο ανάμεσα στους σπίνους και τα αηδόνια. Εξαιτίας της άμεσης επέμβασής μας, σώθηκαν δεκάδες ζωές. Και τώρα έχω φέρει εδώ μπροστά σας τους αρχηγούς τους, αυτούς τους εγκληματίες που οδήγησαν τους λαούς τους στον αφανισμό. Όποια ποινή κι αν τους επιβληθεί, θα είναι μικρή για το κακό που προκάλεσαν.

»Επιπλέον, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι βρέθηκε στην κατοχή των δύο στρατευμάτων που ηγούνταν αξιόλογο πολεμικό υλικό, γεγονός που μας κάνει να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο να το κατέχουν. Καταλαβαίνετε πως μια τόσο συνταραχτική αποκάλυψη θέτει σε νέα βάση το θέμα. Αυτοί οι δύο παράφρονες ενδεχομένως να επιδίωκαν να μας σκοτώσουν όλους! Επομένως, η μόνη ποινή που τους αξίζει είναι ο θάνατος».

Ο Πλάνος έκανε νεύμα με το κεφάλι του σ’ έναν απ’ τους αετούς του και εκείνος αποκωδικοποιώντας το, άρπαξε τα δύο ανυπεράσπιστα πουλιά και πετώντας προς το κέντρο της λίμνης τα βύθισε κάτω από την επιφάνεια του νερού, κρατώντας τα εκεί για αρκετή ώρα με τα δυνατά του πόδια μέχρι να ξεψυχήσουν. Όταν ένιωσε πια πως δεν έδιναν κάποιο σημείο ζωής, πέταξε προς το βουνό όπου σκόρπισε τα νεκρά σώματά τους σε μια χαράδρα. Τα υπόλοιπα πουλιά που παρακολουθούσαν το θέαμα δεν έβγαλαν λαλιά, καθώς είχαν συγκλονιστεί απ’ τις απροσδόκητες αποκαλύψεις και απ’ όσα είδαν να εκτυλίσσονται μπροστά τους.

Σε λίγη ώρα ο χώρος ερήμωσε. Άλλωστε, είχε ήδη βραδιάσει και είχαν όλοι ανάγκη από ξεκούραση. Η μέρα έφυγε βουτηγμένη στο αίμα. Τη νύχτα απλώθηκε μια αινιγματική γαλήνη. Το πρωί, όμως, στις συζητήσεις που διεξήχθησαν με αφορμή τα γεγονότα της χθεσινής μέρας, οι γνώμες διχάζονταν: κάποιοι έκαναν λόγο για υπερβολική σκληρότητα των αετών ενώ άλλοι εκθείασαν το ζήλο που επέδειξαν για την ειρήνευση των δύο ειδών. Οι περισσότεροι, όμως, συμφωνούσαν πως η επέμβασή τους ήταν αναγκαία.