ΚΕΦ. 2 ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Ο ήλιος έδυε χύνοντας το αίμα του στον ουρανό που βάφτηκε κόκκινος. Μια ακόμα μέρα στολισμένη με πορφυρές ανταύγειες έδινε τη θέση της στη νύχτα και οι αετοί, ο ένας μετά τον άλλο, επέστρεφαν στο βουνό.

«Καλησπέρα, Σερπετέ», είπε ένας αετός σ’ έναν άλλον που μόλις είχε προσεδαφιστεί. «Ο αρχηγός μας, ο Πλάνος, ζήτησε να συγκεντρωθούμε στην κορυφή του βουνού γιατί, όπως άκουσα, θέλει να μας μιλήσει για κάτι πολύ σοβαρό. Τα αδέρφια μας έχουν ήδη πάει και μας περιμένουν. Ας μην καθυστερούμε άλλο».

«Ας βιαστούμε, λοιπόν, δεν είναι σωστό να καθυστερεί η ομιλία εξαιτίας μας».

Με μια απότομη κίνηση, άνοιξαν τα τεράστια φτερά τους και μαστιγώνοντας τον αέρα όρμησαν στο κενό. Αφού αιωρήθηκαν για λίγα λεπτά ξετυλίγοντας όλο το μεγαλείο τους με τ’ απλωμένα φτερά τους, κινήθηκαν προς την κορυφή του βουνού, όπου ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι αετοί. Είχαν σχηματίσει ένα μεγάλο κύκλο, στο κέντρο του οποίου, πάνω σ’ έναν βράχο, στεκόταν αγέρωχα ο Πλάνος. Μόλις οι δύο αετοί πήραν τη θέση τους ανάμεσα στους υπολοίπους, ο Πλάνος πήρε το λόγο.

«Αδέρφια μου, εμείς οι αετοί, οι άρχοντες των αιθέρων, είμαστε τα δυνατότερα πουλιά του κόσμου. Όπως άλλωστε γνωρίζετε πολύ καλά, η εμφάνισή μας προκαλεί στα άλλα πτηνά πανικό και τρόμο. Μα στ’ αλήθεια, πέστε μου, ποιο πουλί έχει μεγαλύτερα νύχια από μας; Ποιο έχει μεγαλύτερο ράμφος; Μήπως μπορεί να πετάξει κανένα ψηλότερα ή να μας συναγωνιστεί στην ταχύτητα; Ή τάχα έχει κανένα καλύτερη όραση ή μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών από εμάς; Και η απάντηση είναι αυτονόητη, αδέρφια μου: κανένα πουλί δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί μας! 

»Είμαστε απαράμιλλοι, ανυπέρβλητοι! 

»Μα τότε, αγαπητοί μου, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ανεχόμαστε να μοιραζόμαστε τον κόσμο με τα άλλα πουλιά. Το νησί πρέπει να ανήκει στους ισχυρούς, σε εμάς, μόνο σε εμάς. Ας εξολοθρεύουμε, επιτέλους, όλους τους παρείσακτους. Ο κόσμος είναι δικός μας, πρέπει να γίνει δικός μας!».

«Θα ήθελα να πω και γω την άποψή μου για το ζήτημα που έθεσε ο αρχηγός μας», τον διέκοψε ο Σερπετός και προχωρώντας προς το κέντρο, στάθηκε δίπλα στον Πλάνο. «Ο αρχηγός μας δεν έχει άδικο σε όσα ανέφερε ως προς τα γνωρίσματά μας αλλά για όσα ειπώθηκαν στη συνέχεια, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Μήπως πιστεύετε ότι τα άλλα πουλιά θα πέσουν στα νύχια μας αμαχητί, επειδή απλά υπερέχουμε σε δύναμη; Μια τέτοια σκέψη μόνο αστεία μπορεί να χαρακτηριστεί. Για να επιτευχθεί αυτός ο μεγαλεπήβολος στόχος θα πρέπει να ανοίξουμε ταυτόχρονα πολλαπλά μέτωπα αφού μια τέτοια ενέργειά μας θα προκαλέσει γενικό ξεσηκωμό. 

»Θα γίνει σφαγή! 

»Ο κοινός κίνδυνος θα ενώσει όλα τα πουλιά, και αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα βγουν πολλά πούπουλα και η έκβαση του αγώνα θα είναι αβέβαιη, για να μην προδικάσω την ήττα μας. Μη θεωρήσετε, επομένως, ότι θα βγούμε εύκολα νικητές σ’ έναν τέτοιο πόλεμο, στον οποίο εκτός των άλλων θα εμπλακούν και οι κουκουβάγιες με τους συντρόφους τους. Μα και αν τελικά επικρατούσαμε, αναρωτιέμαι τι προκαλεί μεγαλύτερη τέρψη: ένας κόσμος άδειος, στον οποίο δε θα υπήρχε ζωντανό άλλο πιο αδύναμο πουλί που να αναγνωρίζει την ισχύ μας ή ένας κόσμος που θα μας φοβούνται όλα τα άλλα πουλιά; Μα φυσικά το δεύτερο».

«Τι προτείνεις, δηλαδή, να διατηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση;» ρώτησε δύσπιστα ένας από τους αετούς, που άκουγε με προσοχή τα λόγια του Σερπετού.

«Όχι! Δεν μπορούμε να αρκεστούμε σ’ αυτήν. Εγώ οραματίζομαι έναν κόσμο τον οποίο θα κυβερνούμε εμείς και όλοι θα δέχονται την εξουσία μας αδιαμαρτύρητα».

«Μα, πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;» πετάχτηκε απορημένος ένας άλλος αετός.

«Για να το πετύχουμε αυτό, φίλοι μου, δε χρειάζεται να πνίξουμε το νησί στο αίμα αλλά αρχικά να θέσουμε υπό τον έλεγχό μας αυτό που έχουν ανάγκη όλα τα πουλιά και δεν είναι άλλο απ’ το νερό. Πρέπει, δηλαδή, να καταλάβουμε τη λίμνη, όχι διεξάγοντας πόλεμο, αλλά βρίσκοντας μια καλή δικαιολογία για να τα πείσουμε ότι θα επωφεληθούν απ’ την αλλαγή. Ωστόσο, δεν πρέπει να περιοριστούμε στη διαχείριση της λίμνης γιατί δε χρειάζεται μόνο να τους είμαστε απαραίτητοι αλλά πρέπει παράλληλα να τα πάρουμε με το μέρος μας και να τα αποδυναμώσουμε. 

»Και πού βασίζουν τη δύναμή τους πολλά είδη πουλιών; Μα φυσικά, στη συνοχή τους! Είναι ανάγκη, λοιπόν, να καταστρέψουμε κάθε δεσμό μεταξύ των πτηνών που ανήκουν στο ίδιο είδος, κάθε στοιχείο ταυτότητας που σφυρηλατεί την ενότητά τους. Και τα στοιχεία αυτά δεν είναι άλλα από τα φτερά και τη γλώσσα».

«Τι εννοείς;» παρενέβη ο Πλάνος.

«Θα σου πω αρχηγέ μου. Πρέπει να επιστρατεύσουμε όλη τη διπλωματία μας ώστε όλα τα πουλιά να μιλάνε την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα των αετών και μόνο αυτήν. Σίγουρα δεν είναι τόσο όμορφη, όπως, για παράδειγμα, των αηδονιών, αλλά θα υποχρεωθούν να το κάνουν μόλις πειστούν πως και αυτή η πρωτοβουλία μας εξυπηρετεί το κοινό καλό. Επιπλέον, καλούμαστε να τους περάσουμε την πεποίθηση πως είναι συμφέρον τους να κολλήσουν, πάνω απ’ τα φτερά τους, φτερά αετών, τα οποία θα τους προσφέρουμε ως δώρο και αν καταφέρουμε κάτι τέτοιο, το καναρίνι δε θα διαφέρει σε τίποτα από ένα περιστέρι. Θα πετύχουμε, δηλαδή, να διαλύσουμε κάθε διακριτικό στοιχείο των ειδών, να μη δώσουν μεγάλη σημασία στο ζήτημα της λίμνης, ενώ παράλληλα θα είμαστε τα πρότυπα και οι ευεργέτες τους. Ο φόβος που νιώθουν τώρα για μας που, ίσως, είναι σύμφυτος με το αίσθημα του μίσους, θα μετατραπεί σε δέος για το μεγαλείο μας. Έτσι, θα έχουμε μετατρέψει όλα τα πουλιά σε υπηκόους μας που θα επικροτούν κάθε ενέργειά μας! Ο κόσμος, επιτέλους, θα γίνει δικός μας και μάλιστα αναίμακτα! Το μόνο που απομένει τώρα, αρχηγέ μας, αν φυσικά εγκρίνεις το σχέδιο που προτείνω, είναι να βρεις τα κατάλληλα πειστικά επιχειρήματα προκειμένου οι σκέψεις αυτές να αποκτήσουν σάρκα και οστά».

«Αν και με προβληματίζουν αυτά που πρεσβεύεις, θα δεχτώ το σχέδιο σου», υποστήριξε ο Πλάνος, ενώ ο Σερπετός επέστρεφε στη θέση του. «Παρόλο που η αρχική μου σκέψη ήταν να αποκτήσουμε την κυριαρχία του κόσμου με τη δύναμη των νυχιών μας, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως θα εξαπατήσω τα άμυαλα πτηνά για να αποδεχτούν την εξουσία μας χωρίς αντιδράσεις. Δεν με νοιάζει, πλέον, αν μας αντιμετωπίζουν με φόβο, με μίσος, με δέος ή ως ευεργέτες. Αυτό, τουλάχιστον, που θέλω είναι να νιώσουν στο πετσί τους ποιος είναι ο δυνατός, ποιος είναι αυτός που αποφασίζει. Μόλις ξημερώσει, λοιπόν, θα πάμε στη λίμνη και θα αναγγείλουμε στα πουλερικά το νέο καθεστώς».

Ύστερα από τα λόγια αυτά του Πλάνου, οι αετοί επέστρεψαν ικανοποιημένοι στις φωλιές τους.