Και η ρόδα του χρόνου κύλησε. Το φθινόπωρο χρύσωσε τα φύλλα των δέντρων ρίχνοντας τα στο έδαφος και γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό που βούρκωσε. Τα δάκρυά του που ανάγκασαν προσωρινά τα πουλιά να κρυφτούν στις φωλιές τους πλημμύρισαν το άλλοτε ξερό ποταμάκι που διέσχιζε τα πετρώδη εδάφη. Αυτό το μέρος, που το καλοκαίρι η σιωπή είχε στήσει το βασίλειό της, τώρα αντηχούσε από χαρούμενες φωνές, που, όμως, όλες ήταν ίδιες. Όλα τα πουλιά είχαν μάθει και χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα των αετών!
Μα ο αδυσώπητος χρόνος κυλούσε ασταμάτητα και ένα κατάλευκο χαλί σκέπασε όλο το νησί. Ο χειμώνας είχε ήδη δρασκελίσει το φθινόπωρο δείχνοντας τα δόντια του και με την παγερή ανάσα του κρυστάλλωσε τη λίμνη στο βόρειο τμήμα του νησιού με αποτέλεσμα όλα τα πτηνά να επισκέπτονται πλέον το ποταμάκι για να ξεδιψάσουν. Και το ποταμάκι έσφυζε από ζωή.
Στο βουνό, όμως, επικρατούσε ανησυχία. Ο Πλάνος περπατούσε νευρικά χωρίς να μιλάει ενώ ο Σερπετός που τον κοιτούσε, έκανε τον αρχηγό του να τον προσέξει λέγοντας: «Μπορεί το καλοκαίρι να καταφέραμε να βυθίσουμε τα νύχια μας σ’ όλο το νησί, ωστόσο τώρα το χειμώνα ό,τι χτίσαμε κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Σίγουρα εξακολουθούμε να κατέχουμε τα σκήπτρα αλλά, δυστυχώς, η φύση μπαίνει τροχοπέδη στα σχέδιά μας αφού δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί της. Είμαστε ανίσχυροι μπροστά της. Η λίμνη πάγωσε και κανένα πουλί πια δεν την έχει ανάγκη αφού όλα τώρα βρίσκουν νερό στο ποταμάκι, με συνεπεία η κατοχή της πλέον να μας είναι ανώφελη».
«Το ξέρω», αντέδρασε ο Πλάνος, «αλλά σε διαβεβαιώνω πως ούτε η δύναμη της φύσης μπορεί να μας εμποδίσει. Θα καταλάβουμε πάραυτα το ποταμάκι και θα εφαρμόσουμε παρόμοιο καθεστώς μ’ αυτό που ίσχυε στη λίμνη, ώστε τα πουλιά να συνεχίσουν να εξαρτώνται από εμάς και η επιβίωσή τους θα κρέμεται πάλι απ’ τα νύχια μας».
Στο ελαφρύ χιόνι που σκέπαζε τις όχθες του ποταμού ήταν ευδιάκριτες οι πατημασιές των αετών, αδιάσειστο τεκμήριο της παρουσίας των μεγάλων πουλιών του βουνού στην περιοχή. Όμως, οι νιφάδες του χιονιού κάλυπταν σιγά σιγά τα ίχνη των εισβολέων που φρόντισαν στο μεταξύ να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Είχαν παραταχθεί και στις δύο ζώνες ξηράς κατά μήκος του ποταμού και έμειναν ασάλευτοι μόλις ο αρχηγός τους στάθηκε σ’ ένα χοντρό κλαδί ενός γυμνού δέντρου λίγο πιο πέρα προβαίνοντας σε νέες εξαγγελίες.
«Πτηνά του νησιού, όλοι υπήρξατε μάρτυρες της σωτηρίας της λίμνης εξαιτίας των μέτρων που πήραμε εμείς, οι αετοί. Μέτρα που δεν αδίκησαν και δεν έβλαψαν κανέναν αλλά αντίθετα μας ωφέλησαν όλους. Έτσι, λοιπόν, για να προασπίσω το κοινό συμφέρον, αποφάσισα να τεθεί και το ρυάκι υπό τον έλεγχο των αετών. Επειδή, όμως, το ρυάκι περιέχει λιγότερο νερό απ’ τη λίμνη και θα στερέψει αν συνεχιστεί η υπάρχουσα κατάσταση, το πρόγραμμα διαμορφώνεται ως εξής: οκτώ ώρες θα μπορούν να προσέρχονται τα πουλιά του δάσους, πέντε ώρες τα γλαυκόμορφα, έξι ώρες οι κίσσες και τρεις ώρες τα υπόλοιπα πουλιά. Για δύο ώρες δε θα το επισκέπτεται κανείς ενώ εμείς, όπως και στη λίμνη, θα επιβαρυνθούμε με την εποπτεία του. Τα μέτρα αυτά ισχύουν απ’ αυτήν τη στιγμή».
Μετά το τέλος της ομιλίας του, ο Πλάνος αναχώρησε για το βουνό, αφήνοντας πίσω μια ομάδα αετών για τον έλεγχο του ποταμού.
Τα περισσότερα πουλιά δυσανασχέτησαν με τις αποφάσεις αυτές γιατί δε θυμούνταν να’ χει στερέψει ποτέ το ποταμάκι το χειμώνα. Μα ούτε και η λίμνη είχε στερέψει ποτέ, καθώς το καλοσκέφτονταν, όμως, έπνιξαν την οργή τους από φόβο και αμίλητα πέταξαν προς τις φωλιές τους. Όλους αυτούς τους μήνες είχαν νιώσει στο πετσί τους την καταπίεση, τον κατακερματισμό της ελευθερίας και της ποιότητας ζωής τους και τώρα, όχι απλώς θα συνεχιζόταν η καταδυνάστευσή τους αλλά ο κλοιός θα έσφιγγε περισσότερο. Η ευεργεσία που ευαγγελιζόταν ο Πλάνος είχε μετατραπεί σε θηλιά που τα έπνιγε, μα δεν τολμούσαν να αντιδράσουν. Έτσι υπέμεναν σιωπηρά το μαρτύριό τους αν και μερικά εξακολουθούσαν να θεωρούν πως και αυτά τα μέτρα ήταν αναγκαία. Άλλωστε, ο γύπας τα διαβεβαίωνε πως θα πεθάνουν όλοι απ’ τη δίψα αν δεν εφαρμοστούν.
Και κάποια παπάκια απορούσαν περίλυπα γιατί τους έδιωχναν οι αετοί, τη στιγμή που η μητέρα τους δεν ήταν καθόλου σίγουρη αν ήταν για το καλό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου